"ENDI MENING OILAM BOR VA BU MENING HAYOTIMDA SODIR BO‘LGAN ENG YAXSHI VOQEADIR"
Mazkur ibora boshqa har qanday yetti yoshli bolaning og‘zidan eshitilsa g‘ayrioddiy, xuddi kattalar so‘zlagandek tuyulardi. Lekin Kirill Mehribonlik uyida o‘sgan, oila, ota-ona haqida orzu qilgan va bu bola uchun oilaning qadri quruq gap yemas.
Kecha Kirillning eng ezgu orzusi amalga oshdi: uni Botirjon Karimovich va Kamola To‘lqinovnalar o‘z oilasi bag‘riga qabul qilishdi. Ayni damda bola mehridaryo va oliyjanob odamlar orasida. Ularning ko‘pchiligini Kirill yaxshi taniydi. Sababi, o‘tgan yilning 7 dekabr kuni Toshkent viloyatida Tursunboyevlar oilasi Oilaviy bolalar uyi faoliyatini yo‘lga qo‘yishgan edi. Mazkur oila xonadoni ostonasini bolajonlar kesib o‘tadigan kunni uzoq vaqt kutishdi. O‘n ikki yoshli Samandar, Shoira va Shirin hamda 14 yoshli Angelina bu oilada birinchi kundan boshlab o‘zlarini o‘z uyidagidek his qilishdi. Botir aka va Kamola opaning farzandlari ulg‘ayib, o‘z oilalariga ega bo‘lishgan. Nabiralari ham kelib hol ahvol so‘rab turib turishadi, lekin har kuni ham emas. Kechqurun ishdan qaytib kelganda ularni hech kim avvalgidek kutib olish uchun chiqmasdi. Mehribonlik uyining bolalari kelishi bilan er-xotin qayta yoshlik davriga qaytganday bo‘ldi. Ularni tushkunlikka solgan bitta narsa bor edi: ular Mehribonlik uyida qolgan bola - o‘sha Kirillning ko‘zlarini unutolmadilar.
- Endi butun oila jam bo‘ldi! – dedi oila boshlig‘i quvonib, ikki o‘g‘li – Samandar va Kirillni bag‘riga bosganicha.
– Ular ulg‘aygach esa uyimiz eshiklari sakkiz farzandimiz uchun hamisha ochiq bo‘ladi.
