"ЭНДИ МЕНИНГ ОИЛАМ БОР ВА БУ МЕНИНГ ҲАЁТИМДА СОДИР БЎЛГАН ЭНГ ЯХШИ ВОҚЕАДИР"
Мазкур ибора бошқа ҳар қандай етти ёшли боланинг оғзидан эшитилса ғайриоддий, худди катталар сўзлагандек туюларди. Лекин Кирилл Меҳрибонлик уйида ўсган, оила, ота-она ҳақида орзу қилган ва бу бола учун оиланинг қадри қуруқ гап емас.
Кеча Кириллнинг энг эзгу орзуси амалга ошди: уни Ботиржон Каримович ва Камола Тўлқиновналар ўз оиласи бағрига қабул қилишди. Айни дамда бола меҳридарё ва олийжаноб одамлар орасида. Уларнинг кўпчилигини Кирилл яхши танийди. Сабаби, ўтган йилнинг 7 декабрь куни Тошкент вилоятида Турсунбоевлар оиласи Оилавий болалар уйи фаолиятини йўлга қўйишган эди. Мазкур оила хонадони остонасини болажонлар кесиб ўтадиган кунни узоқ вақт кутишди. Ўн икки ёшли Самандар, Шоира ва Ширин ҳамда 14 ёшли Ангелина бу оилада биринчи кундан бошлаб ўзларини ўз уйидагидек ҳис қилишди. Ботир ака ва Камола опанинг фарзандлари улғайиб, ўз оилаларига эга бўлишган. Набиралари ҳам келиб ҳол аҳвол сўраб туриб туришади, лекин ҳар куни ҳам эмас. Кечқурун ишдан қайтиб келганда уларни ҳеч ким аввалгидек кутиб олиш учун чиқмасди. Меҳрибонлик уйининг болалари келиши билан эр-хотин қайта ёшлик даврига қайтгандай бўлди. Уларни тушкунликка солган битта нарса бор эди: улар Меҳрибонлик уйида қолган бола - ўша Кириллнинг кўзларини унутолмадилар.
- Энди бутун оила жам бўлди! – деди оила бошлиғи қувониб, икки ўғли – Самандар ва Кириллни бағрига босганича.
– Улар улғайгач эса уйимиз эшиклари саккиз фарзандимиз учун ҳамиша очиқ бўлади.
