Toshkent shahridagi 22-sonli “Mehribonlik” uyida 4 yoshdan 18 yoshgacha bo‘lgan jami 133 nafar bola istiqomat qiladi. Ularning har biri o‘ziga yarasha qobiliyatli va betakror, har birining o‘z feʼl-atvori, hayotga bo‘lgan nigohi va kelajak uchun orzu-rejalari bor. Darhaqiqat, bolalarning orasidagi eng kichik yoshdagilarning ham hayot haqida tasavvuri va o‘z fikri mavjud. 15 yoshli Aleksandra Soldatovaning aytishiga qaraganda “shunchaki, kattalar yosh bolalarni eshitmaydi, o‘smirlarni esa tushunmaydilar”.

Sashaning maftunkor ovozi bor, chiroyli qo‘shiq aytadi. O‘zbek va rus tillarida baravar erkin gaplasha oladi. Har qanaqa mavzudagi muloqotda o‘ziga ishonadi, chunki u ko‘p kitob o‘qiydi, zehni o‘tkir va o‘z taʼlimiga beeʼtibor emas. U voyaga yetmaganlar ishi bo‘yicha inspektor bo‘lishni orzu qiladi.

– Sababi bolalar eʼtiborga muhtoj, unga yo‘l ko‘rsatishlarini, tushuntirishlarini istaydi, - deya tushuntiradi Aleksandra. – O‘smirlarni tushunish kerak, ko‘p hollarda kattalar ularni tushuna olmaydi. Men esa bolalar bilan ham, o‘smirlar bilan ham yaxshi kelishaman, men ularni eshitaman ular ham menga ishonishadi.

Ishonch, bu yerda, “Mehribonlik” uyida eng yuqori qadrlanadigan tushunchadir. Bolalarning ishonchini “katta” bo‘lganingiz uchungina qozonishingiz ilojsiz. Bolaning ishonchiga kirish uchun anchagina mehnat qilish zarur. Aytgancha, bolalar kimga chin dildan ishonishi darrov seziladi. Milliy gvardiya qoshidagi Bolalar psixologiyasi markazida bo‘lib o‘tgan qaysidir tadbirda ikki qiz Milliy gvardiya ofitseri-psixologi Svetlana Proshkina atrofida aylanib, uni oyijon deb atashdi. Kapitan Proshkina o‘n ikki yoshga to‘lgan o‘n nafar bolaning onasi bo‘lishi ilojsiz – axir kapitanning o‘zi hali yosh. Aytgancha, keng tarqalgan stereotipdan farqli o‘laroq, “Mehribonlik” uyi bolalari hamma ayollarni ham ona deb atayvermaydilar. Bu yerdagi ko‘p o‘g‘il-qizlarning onasi bor, lekin baʼzi sabablar tufayli bolani o‘z onalaridan tortib olishga to‘g‘ri kelgan...

Polinaning yoshi 17 da. Uning tengdoshlari bu yil maktabni bitiradi, u esa 7 sinfda o‘qiydi.

– Mening onam jiddiy betob, - dedi Polina va onasining kasallgi haqida gapirib berdi.

«Agar istamasang bu haqida yozmayman» - dedim Polinaga, u esa boshini sarak-sarak qildi.

– Yo‘q-yo‘q, men qarshi emasman, yozavering. Bu kasallikku, bunda hech kimning, ayniqsa onamning hech qanday aybi yo‘q.

Keyinroq Polina onasi kasalligi tufayli uni ko‘chaga chiqarmagani, hatto maktabga ham yubormaganini aytib berdi.

-         Shu sababli ham maktabga borish imkoni bo‘lmagan. Polina hozir endigina 7 sinfda o‘qiydi. U aqlli va tirishqoq hamda intizomli qiz. Agar Polina ham maktabga borishni o‘z tengdoshlari bilan bir vaqtda boshlaganda hozir u 11-sinfda aʼlo baholarga o‘qiyotgan bo‘lar edi.

Polina muline iplaridan bilakuzuklar to‘qishni, qog‘ozdan buyumlar yasash va rasm chizishni yoqtiradi, ayniqsa, anime qahramonlarini maromiga yetkazib chizadi. Svetlana uning rasm albomini tomosha qilganini, Polina juda qiziq personaj va tipajlar suratini chizishini aytib o‘tdi.

– Uning o‘ziga yarasha chizish texnikasi va uslubi bor. Polina haqiqiy ijodkor qiz.

Polina buxgalter bo‘lish yoki o‘zini IT sohasida sinab ko‘rishni istaydi. Buning uchun esa kompyuter texnologiyalarini, ingliz va nemis tillarini egallash zarur bo‘ladi. Nemis tili qizaloqqa Germaniyaga borish orzusini amalga oshirish uchun zarur, Polinaning xolasi ham u yerda yashaydi.

– Bir marta Germaniyaga borganmiz va menga u yer juda ham yoqdi: toza va ravon ko‘chalar, batartib qurilgan uylar, odamlari ham sertabassum va hushmuomala, - deya Polina o‘z taassurotlari bilan bo‘lishdi. – Tez orada bizning mehribonlik uyimizda chet tillari va kompyuter savodxonligi bo‘yicha to‘garaklar ochilishini vaʼda qilishdi. Intiqlik bilan kutyapman. Uning ustiga matematikadan ham mavzularga yetib olishim kerak. Shunday ekan rejalarim juda ko‘p.

(Davomi bor)